يك پيشنهاد به همه دولت‌ها

وزير بهداشت با مردم بد حرف مي‌زند. وزير راه هم با مردم بد حرف مي‌زند. ظاهرا اين دو وزير از بهترين‌هاي كابينه دولت آقاي روحاني‌اند اما كسي با آمار و ارقام كاري ندارد. مردم آنچه را مي‌بينند، قضاوت مي‌كنند. آنچه مردم مي‌بينند اصلا خوشايند نيست. برخورنده است. زشت است و آزار‌دهنده. معلوم است اين وزراي محترم براي چنين منصبي آموزش نديده‌اند. كسي به آنها نگفته وزارت و وكالت و رياست آدابي دارد. ظاهرا وقتي وزير و وكيل مي‌شوند چيزهايي به آنها مي‌آموزند. مثل اينكه كدام دكمه كت را بايد ببنديد يا اينكه در مواجهه با همتاي خارجي خود چگونه ادب و احترام ديپلماتيك را به جاي آوريد اما هيچ كس به آنها نمي‌گويد با فرادست و فرودست چگونه بايد رفتار كني تا بتواني هم كار ملك را پيش ببري و هم محبوب خالق و مخلوق باشي. البته بعضي از رفتارها اكتسابي نيست. بايد در جوهره و ذات آدميزاد باشد. فروتني و خاكساري و متانت را نمي‌توان به ديگري آموزش داد اما بالاخره مي‌توان با آموزش، كمي از ناهنجاري‌ها را كنترل كرد. مي‌دانم چيزي كه مي‌گويم زيادي ايدئاليستي است اما به حكم وصف‌العيش نصف‌العيش مي‌گويم: ‌اي كاش در آن فرصت دو ماهه تعويض دولت قديم و جديد روزي يك ساعت براي وزرا وقت بگذارند و اين بزرگواران را بسپارند دست چند آدم حسابي ادبيات خوانده و چيز فهم تا اندكي براي‌شان گلستان سعدي و مرصادالعباد و قابوسنامه و سياست‌نامه و ديگر متون حكمي و ادبي پارسي را بخوانند بلكه اندكي در رفتار و گفتار اين عزيزان تاثيري بگذارد. البته درستش اين است كه اين آموزه‌ها از دبستان تا دانشگاه تدريس شود تا در ذهن و ضمير همه مردم پا سفت كند اما حالا كه كار از دست رفته مي‌توان براي حفظ آبروي دولتمردان به چيزي كه گفتم، فكر كرد. شايد اين پيشنهاد زيادي رمانتيك و شاعرانه به نظر برسد اما به هرحال يك پيشنهاد است و تا زماني كه كسي فكر بهتري به نظرش نرسيده مي‌توان به آن انديشيد.