در ايران خبري نيست

در كل دنيا از نظر شيوه برگزاري دو نوع فستيوال وجود دارد؛ فستيوال‌هايي كه رقابتي هستند، جوايز نقدي درخوري دارند و انگيزه گروه‌هاي موسيقي را براي شركت در آن تقويت مي‌كنند يا فستيوال‌هايي كه وجه هنري آنها آنقدر بالا است كه گروه‌ها حاضرند در صورتي كه هزينه‌هاي اقامت و پروازشان تامين شود، بدون دريافت هيچ دستمزدي در آن‌ شركت كنند. البته دسته ديگري از فستيوال‌ها هم در سرتاسر دنيا وجود دارند كه هزينه‌هاي گزافي را براي جذب هنرمندان مطرح خرج مي‌كنند. ما در ايران تقريبا در هيچ كدام از اين دسته‌ها قرار نمي‌گيريم. البته بايد به اين نكته اشاره كنم از چند سال پيش كه بخش رقابتي در جشنواره وجود داشت، مي‌خواستيم مسابقات آواز جمعي فجر را به يك جشنواره بين‌المللي تبديل كنيم و با يك رقم جايزه قابل قبول هنرمندان زيادي را از سراسر جهان به ايران بكشانيم. اين موضوع باعث مي‌شد عنوان «جشنواره موسيقي فجر» در رسانه‌هاي همه دنيا شنيده و مطرح شود. اما در حال حاضر با حذف بخش رقابتي از جشنواره موسيقي فجر (خصوصا در شاخه آواز جمعي كه هيچ جايگزين ديگري ندارد) گرو‌ه‌هاي شهرستاني و آنهايي كه كاملا مستقل كار مي‌كردند، نااميد شدند، چون پيش از اين حداقل سالي يك بار اين شانس را داشتند در پايتخت برنامه داشته باشند و مخاطبان تازه‌اي پيدا كنند كه در مسير معرفي آنها تاثيرگذار بود. خاطرم هست در آن دوران كه ما داور جشنواره بوديم، گروه‌هاي زيادي از ساري، كرمان، اراك، شيراز و... شركت كردند كه كيفيت اجرايي بالايي داشتند اما با حذف بخش رقابتي، اين شعله كه رو به روشنايي مي‌رفت، خاموش شد. در حال حاضر چند گروه شهرستاني‌اي هم كه فعال بودند دغدغه‌شان اين است كه در فستيوال‌هاي غير ايراني شركت كنند وگرنه در ايران هيچ خبري نيست. چنانكه بعد از سي و سه سال برگزاري جشنواره موسيقي فجر هنوز مي‌بينيم اين فستيوال جايي را در بين فستيوال‌هاي مطرح دنيا باز نكرده است.