مجلس به جاي پرداختن به سخنراني فلان فرد در داووس، مشكلات را حل كند
«فرامرز توفيقي»، فعال كارگري با بيان اينكه مهار تورم حتي ديگر در حد وعده هم مطرح نمي‌شود، گفت: واقعيت اين است كه در زمان ورشكستگي اقتصادي، دولت‌ها سه ابزار دراختيار دارند؛ يكي چاپ اوراق قرضه براي جمع كردن پول‌هاي سرگردان است كه كوپن آن در دولت احمدي‌نژاد سوخت شد. دومين راه‌حل، دامپينگ نرخ ارز است و سومين راه‌حل دامپينگ طلا و مسكوكات است كه امروز مي‌بينيم طلا آب كرده و عرضه مي‌كنند تا نقدينگي مردم را جمع‌آوري كنند. توفيقي با بيان اينكه «تامين هزينه‌هاي دولت فربه و چاق آسان نيست»، ادامه داد: رييس‌جمهور بايد بداند كه دولت فربه بهره‌وري پاييني دارد؛ حذف بودجه‌هاي تحميلي بر بودجه‌هاي كشور كه اتفاق نيفتاد، مي‌توانست بسياري از مشكلات را حل كند. صرف صحبت كردن در مورد مشكلات اقتصادي و ناترازي‌ها، نه اقتصاد را شكوفا مي‌كند و نه از درد و رنج مردم مي‌كاهد. عنوان كردن مشكلات از تريبون‌هاي رسمي، به معناي عوض كردن جاي شاكي و متشاكي است. مجلسي‌ها هم گويا چشم‌شان را روي مشكلات اقتصادي مردم بسته‌اند. به گفته وي، مجلسي‌ها به جاي اينكه به سخنراني فلان فرد در كنفرانس داووس بپردازند، بايد سراغ مشكلات معيشتي مردم و كارگران بروند؛ بحران‌هايي كه آنچنان عميق شده كه خيلي‌ها از حل آنها نااميد شده‌اند. اين فعال كارگري با تاكيد بر اينكه «بحران معيشت، مردم به خصوص دهك‌هاي فرودست را عذاب مي‌دهد»، مي‌گويد: آيا دولتمردان و نمايندگان مجلس نيم‌نگاهي به آمار‌هاي نزاع‌هاي خانوادگي و نرخ بالاي طلاق انداخته‌اند؟ آيا مي‌دانند كه نرخ ازدواج پايين آمده و ابتدايي‌ترين ركن اجتماع يعني خانواده در معرض خطر است؟ آيا نمي‌دانند كه مزدبگيران مختلف از پرستاران گرفته تا تكنيسين‌هاي فني و كارگران نفت، گروه گروه دست به مهاجرت مي‌زنند و دريغ كه آرمان‌شهر‌هاي مهاجرت از اروپا و كانادا به همين كشور‌هاي اطراف در حاشيه خليج‌فارس تبديل شده! آيا اينها را نمي‌بينند؟! وي ادامه داد: آيا هيچ اقدام ملموسي براي تامين مسكن شده؛ اين همه قرارگاه و كميته كه تشكيل دادند و نشست كه برگزار كردند، آورده‌اش چه بود؟ در واقعيت چند خانه براي كارگران ساختند؟ در شرايطي كه نرخ اجاره‌خانه بيشتر از دستمزد كارگر است، از شوراي عالي كار و كميته دستمزد چه برمي‌آيد؟ امروز حتي كارمندان كه فرزندخوانده دولت هستند، مشكل معيشتي دارند و مجبورند براي زندگي به حاشيه‌هاي كلانشهر‌ها بروند. توفيقي به گراني‌هاي اخير از جمله گراني دارو اشاره كرد و گفت: آقايان پشت بلندگو مدعي مي‌شوند ۹۳درصد روستانشينان و ۹۸درصد شهرنشينان كشور تحت پوشش بيمه درمان قرار دارند، اما نمي‌گويند اين بيمه‌هاي درماني ديگر كاركردي ندارند؛ بيمه‌ها ابتر هستند، ابتدايي‌ترين هزينه‌ها را نمي‌پردازند و دارو به تنهايي تا مرز ۴۰۰درصد گران شده است. مردم ناچارند سراغ بيمه تكميلي بروند ولي بازهم براي دارو و درمان از جيب هزينه‌هاي سنگين مي‌دهند؛ وقتي مدعي مي‌شوند درمان بيماري‌هاي صعب‌العلاج رايگان است، بيشتر به شوخي مي‌ماند؛ مردم براي تامين هزينه دارو‌هاي شيمي درماني، ماشين و آپارتمان مي‌فروشند! اين فعال كارگري اضافه مي‌كند: تامين اجتماعي صندوقي بين‌النسلي و غيرانتفاعي است و منِ كارگر و پدران و مادران من در آن سرمايه‌گذاري كرده‌اند و امروز زمان برداشت اين سرمايه‌هاست، چرا گذاشتيد اين صندوق كه حق‌الناس است، ورشكسته شود؟ چرا وروردي‌ها و خروجي‌هاي آن را كنترل نكرديد؟ اگر آن‌طور كه مدعي هستيد آمار بيكاري در كشور پايين آمده، بايد ورودي‌هاي تامين اجتماعي افزايش مي‌يافت؛ پس چرا دچار بحران شد؟! او با بيان اينكه «جالب اين است كه پيشروي نرخ تورم دي ماه، سبزيجات بوده»، افزود: اين يعني ما در كنترل قيمت سيب‌زميني و سبزيجات هم عاجزيم! سيب‌زميني كيلويي ۶۰ هزار تومان شده؛ كارگران نمي‌توانند سفره‌هاي خود را حتي با سيب‌زميني پر كنند!