صرفه‌جويي دولت، تنها براي فرهنگيان؟!

دو سال پيش در دفتر يكي از روزنامه‌ها، گفت‌وگويي درباره بيمه تكميلي فرهنگيان داشتيم. من اطلاعاتي درباره بيمه تكميلي برخي از كاركنان دولت، جمع‌آوري كرده بودم و قصد داشتم كه نشان دهم بيمه تكميلي فرهنگيان در سنجش با آنها خيلي ضعيف است. گفتم: «معلم مي‌گويد بيمه تكميلي من گران است‌ چون در بيمه دانا فرانشيز ۱۰ درصد است، خود بيمه‌ شونده پولي نمي‌دهد و بابت همسر و فرزندش ۱۵ هزار تومان مي‌دهد. دندانپزشكي را تا سقف يك ميليون تومان دريافت مي‌كند و عينك را تا ۲۰۰ هزار تومان. اما بيمه تكميلي ما خيلي ضعيف‌تر است.» و به يك نمونه ديگر از بيمه‌هاي تكميلي اشاره كردم كه باز در سنجش با بيمه تكميلي فرهنگيان، خيلي كارآمدتر است. كارشناس روبه‌روي ما كه از وزارتخانه آموزش و پرورش آمده بود برگشت گفت: «شما دو نمونه آورده‌ايد، من ۵۰۰ نمونه مختلف را به شما مي‌گويم. حداقلش اين است كه من قرارداد ۲۰ دستگاه مختلف را ديده‌ام، نمونه قراردادهاي مختلفي كه شركت‌هاي بيمه بسته‌اند را هم دارم.» و ادامه داد كه در خيلي از ارگان‌هاي دولتي و خصوصي كشور، سازمان مربوطه به بيمه شونده تا بالاي 90 هزار تومان كمك مي‌كند تا بتواند بيمه تكميلي خوبي به كاركنانش ارايه دهد اما آموزش و پرورش چنين توان و بودجه‌اي ندارد. باري بحث اين يادداشت كوتاه به مزايايي برمي‌گردد كه بسياري از كاركنان دولت از آنها بهره‌مند هستند و فرهنگيان از آنها تقريبا بي‌بهره! (بگذريم از اينكه در آموزش و پرورش، نهاد بزرگ اقتصادي همچون صندوق ذخيره فرهنگيان وجود دارد كه اگر درست اداره مي‌شد و در آن «حيف» و «ميل» انجام نمي‌گرفت و در دولت دهم و برنامه توسعه پنجم هم سهم دولت به صندوق قطع نمي‌شد مي‌توانست خدمات اقتصادي خوبي، از آن ميان تقويت بيمه تكميلي، به فرهنگيان بدهد). بارها و بارها شاهد بوده‌ام كه برخي از كارگزاران ارشد سازمان برنامه و بودجه به سنجش ميانگين حقوق كاركنان دولت و ميانگين حقوق فرهنگيان پرداخته‌اند و با توجه به اختلاف مثلا 300 هزار توماني اين دو عدد، اعلام كرده‌اند كه حقوق فرهنگيان چندان هم از ديگر كاركنان دولت، كمتر نيست. يك نكته مهم در اين سنجش‌ها اين است كه به عمد بحث مزايا ناديده گرفته مي‌شود. بسياري از كاركنان دولت، به جز فرهنگيان، تقريبا برابر حقوق دريافتي خود، مزايا مي‌گيرند. اين مزايا هم به صورت نقدي است و ماهانه پرداخت مي‌شود، و هم به‌طور غيرنقدي است و خود را در پوشش چيزي مانند تقويت بيمه تكميلي، نشان مي‌دهد. از نزديك، فيش حقوقي 5 ميليون توماني فردي را ديده‌ام كه حكم كارگزيني او كمي بيش از 2 ميليون بوده است. شگفت در آموزش و پرورش اين است كه اگر برخي مزاياي ناچيزي براي برخي از فرهنگيان هم وجود دارد، حذف مي‌شود. يك زماني به سرايداران مدرسه‌ها، حق لباس مي‌دادند كه الان ديگر سال‌هاست از آن خبري نيست. حق التدريس‌ آموزگاران نيز نمونه ديگري است كه هر سال به بهانه‌هاي متفاوت، آب مي‌رود. در ميان فرهنگيان، اين سخن بسيار شنيده مي‌شود كه وقتي فرادستان دولت از صرفه‌جويي دولتي سخن مي‌گويند روي سخن‌شان به آموزش و پرورش است و بايد منتظر بود و ديد كه از كجاي همين حقوق ناچيز، چيزي كم مي‌شود!