آغاز يك راهبرد سياسي
مجلس ۳۰۰ نماينده مجزا از هم نيست. مجلس يك كليت واحد است. اكثريت است كه راي مي‌دهد و سرنوشت كشور را تعيين مي‌كند. مجلس نمي‌تواند شعار ضد فساد دهد، ولي در برابر چاي دبش يا فساد نهاده‌هاي دامي سكوت اختيار كند. مجلس نمي‌تواند شعار برابري و شعار صرفه‌جويي دهد ولي هنگامي كه نوبت خودشان مي‌رسد، دست و دلباز باشند. مشكل اين مجلس و قبلي‌ها اين است كه محصول رقابت آزاد و منصفانه نيستند. آنان محصول حذف ديگران از صحنه انتخابات هستند. اين شيوه به صندلي مجلس رسيدن به معناي ستيزه و حذف است و آثارش را در عملكرد مجلس نيز نشان مي‌دهد. نماينده مجلس بايد پيروزي و موفقيت هر دولتي را معادل پيروزي و موفقيت ملت و حتي خودش بداند. اينكه مقام رهبري اين توصيه‌ها را كرده به معناي آن است كه خلاف آن در مجلس وجود دارد كه اگر نبود نيازي به اين توصيه‌ها نبود. مجلسي كه حتي در ابتداي ورود آقاي رييس‌جمهور منتخب در مقام يك نماينده كه بايد به اين رفتار افتخار كند و آن را قدر بداند، نبايد اجازه دهد كه عده‌اي تندرو آبروي مجلس را ببرند و با حمله به نزديكان رييس‌جمهور در آغاز راه مساله ايجاد كنند. به نظر مي‌رسد كه آقاي رييس مجلس و فراكسيون‌هاي متعادل و خيرخواه مجلس بايد رويكردهاي اعلامي مقام رهبري را در دستور كار قرار دهند و نشان دهند كه كدام رفتار آنان در گذشته از حيث اين رويكردها قابل نقد بوده كه اكنون نقد شده است. اين اولين گامي است كه مجلس بايد پيش از تحليف و معرفي وزرا بردارد والا باز هم به مسير خطا خواهد رفت.