امروز روز خوبي نبود، ديروز هم!
محمد نيكوفر
يكشنبه، 7 شهريور 1400 در مجارستان
عصر جمعه يك تخت در يك هُتل ارزان در براتيسلاوا گرفتم تا صبح به مقصد شرق ركاب بزنم.حدود ساعت ۳ نيمه‌شب مردي ميانسال و چاق وارد اتاق ما شد و بدون ملاحظه چراغ را روشن كرد و سر و صداي زيادي ايجاد كرد و بعد هم آمد بالاي سر من روي تخت بالايي خوابيد، اما چه خوابي! خُروپُفش ... فكر كنم شب قبل جايي مست كرده بود و دير وقت راه خانه را گم كرده بود يا ... نمي‌دانم، ساك و كيف و وسايلي كه معمولا يك مسافر با خود دارد، نداشت. هر چه بود نگذاشت من شب بخوابم.صبح بلند شدم و گشتي در شهر زدم و بعد هم سراغ نمايندگي دي. اچ. ال رفتم تا چيزي پست كنم. حوالي ظهر وسايل خود را بستم و از براتيسلاوا زدم بيرون.كسر‌خواب آزارم مي‌داد و حتي متوجه نشدم كه وارد خاك مجارستان شده‌ام. ۳۰ كيلومتر بيشتر دوام نياوردم و نتوانستم بيشتر ركاب بزنم. تصميم گرفتم به كمپي بروم و در چادر خود يك استراحت كامل بكنم. همين كار را هم كردم. صبح بار را بسته و آماده حركت بودم كه متوجه شدم تاير عقب پنجر است، حالا مگر نشان مي‌داد. چند بار تيوب را باد كرده و زير شير آب گرفتم، اما چيزي نشان نداد، فكر كردم شايد مشكل والو باشد. جايي نبود كه بتوانم تيوب را كامل زير آب ببرم و آن را دقيق بررسي كنم. به هر صورت يك‌ونيم ساعتي وقتم را گرفت، درستش كردم و راه افتادم. اما هنوز ۱۵ كيلومتر دور نشده بودم كه ديدم دوباره پنچر شده است. تصورش را بكنيد؛ ۱۴۰۰كيلومتر بدون پنچري و حالا ۲ بار پنچري در يك روز. در روز قبل باران شديد و مشكل كسري خواب و امروز هم مشكل پنچري! اين‌بار بازش كردم و توانستم با فروكردن تيوپ در درياچه مجاور به راحتي محل آن را پيدا كنم و درستش كنم. داخل تاير را با انگشت لمس كردم و ديدم سيمي نازك در گوشت تاير باقي مانده است. هرچه تلاش كردم درنمي‌آمد، آخرالامر با دندان از لاستيك بيرونش كشيدم.
٭٭٭
بهش گفتم تو و باران و هر چيز ديگري نمي‌توانيد مرا از رفتن منصرف كنيد. من نمي‌توانم نروم، كسي در انتهاي اين جاده سبز به انتظارم نشسته است. همان‌جا كه رنگين‌كمان و آن رودخانه آبي باهم تلاقي مي‌كنند .